در طی دو دهه گذشته، اغلب نظام‌های آموزش عالی جهان کوشش‌هایی برای انجام ارزیابی و بهبود کیفیت آموزش، پژوهش و عرضه خدمات تخصصی در سطح دانشگاه و نیز در سطح نظام‌های آموزش عالی به عمل آورده‌اند. کشورهایی که به کسب تجربه موفق در این زمینه نایل آمده‌اند، به انجام ارزیابی مستمر پرداخته‌اند و از ارزیابی درونی به عنوان رویکردی زیربنایی جهت اشاعه فرهنگ کیفیت استفاده کرده‌اند. در اغلب این کشورها انجام ارزیابی درونی براساس هدف‌های واحد سازمانی آموزش عالی انجام می‌شود. در ایران نیز اجرای طرح‌های مربوط به ارزیابی مستمر از سال 1375 آغاز شد. پس از آن کوشش‌هایی در انجام ارزیابی درونی در گروه‌های آموزشی دانشگاهی به عمل آمده است. اما در این تجربه‌ها هدف‌گذاری برای ارزیابی درونی گروه‌های آموزشی همواره با چالش مواجه بوده است. تازه‌ترین تجربه ارزیابی درونی در آموزش عالی ایران، اجرای طرح ارزیابی درونی گروه مدیریت و برنامه‌ریزی آموزشی دانشگاه تهران است که هدف‌گذاری برای انجام آن از نوآوری ویژه‌ای برخوردار می‌باشد. در این مقاله ضمن بیان تجربه‌های ملی ارزیابی درونی در دهه اخیر، با تاکید بر تجربه یادشده به تحلیل چگونگی هدف‌گذاری برای ارزیابی درونی گروه‌های آموزشی دانشگاهی پرداخته می‌شود و چارچوبی برای این منظور عرضه می‌گردد.
واژه‌های کلیدی: ارزیابی درونی، هدف‌های گروه آموزشی، کیفیت، آموزش عالی ایران، ملاک‌های ارزیابی.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله